Ziekenhuis
Bezoek ziekenhuis Iedereen gaat er vanuit dat je net zo bekend bent met procedures als zij zijn, maar bij eerste keer behandeling is dat natuurlijk helemaal niet zo!
Op 6 mei moest ik me om 8:15 melden in Ziekenhuis Bronovo voor een dagopname. Niets schokkends, maar bij alle voorbereidende bezoeken en bloedafnames viel me bovenstaande iedere keer weer op. Mijn opnamedag is goed gegaan en al het behandelend personeel was super attent, zorgzaam, voorkomend en heel vriendelijk. Zo’n opname is altijd wat raar (zie ook Grappige Moeder en Anterior Cruciate Ligament 1975-2009), en ik was dan ook zenuwachtig[1. Zenuwachtig op een schaal van: nacht ervoor gewoon niet kunnen slapen, ’s ochtends eigenlijk niet naar het ziekenhuis willen, in de pre-op tijdens aanbrengen van infuus gewoon gezellig trillende benen en armen!]!
Om kwart over 10 zou mijn operatie zijn, zo’n half uur hiervoor moest ik nog even paracetamolletjes en een rustbrengend pilletje slikken (ik werd er wat sloom van). Aangekleed en wel – dat wil zeggen, slechts gekleed in een ziekenhuishemd – werd ik naar de pre-op gereden. Aldaar werd mijn infuus ingebracht door een zeer behendige (en grappig!!) dienstdoende zuster. Vervolgens kwam de assistent-anesthesist met de anesthesist uitleggen wat ze in de OK precies gingen doen om mijn ruggeprik te zetten. Doorgereden naar de OK was daar het bataljon mensen die mijn ingreep zouden uitvoeren en begeleiden.
Voor iets wat ongemakkelijk en raar was (ik ga niet in details, want dat wil ik niet), werd bij mij alle zenuwachtigheid weggenomen en voelde ik me volkomen veilig en zeker. Zo’n 45 minuten later werd ik alweer naar de verkoever gereden, waar ik weer vriendelijk en bedachtzaam verder werd geholpen. Zo’n 20 minuutjes later[2. Zo precies weet ik het allemaal niet meer, maar als ik terugreken moet dit ongeveer het tijdspad zijn geweest.] reed een afdelingszuster me alweer terug naar mijn kamer, maar ik kon ondertussen al wel heerlijk genieten van een waterijsje!
Met de opdracht om vooral lekker thee/water te drinken en een boterham te eten (wat had ik een trek en een dorst!), wachtte ik rustig af totdat het gevoel in mijn onderlijf en benen weer helemaal terug was. Op dit moment kon ik ook meteen mijn ouders bellen om te vertellen dat ik me eigenlijk wel goed voelde!
Thee gedronken, boterham gegeten: geen probleem!
Alleen moest ik nu wel wachten tot alles weer een beetje op gang kwam en ik toch zeker zonder last een sanitaire stop kon gaan maken. Onder begeleiding ging ook dat zonder problemen en kon ik weer naar mijn moeder bellen met het bericht dat “Leonieke graag uit het ballenbad opgehaald zou willen worden”. Ik mocht naar huis!
Eenmaal buiten voelde ik me goed. Wel wat nagevoel, maar dat was te verwachten, en na een fijne nacht bij mijn ouders, voelde ik me zo lekker dat ik de volgende ochtend alweer blij naar mijn eigen huisje kon.
